Trollen
op Lolland
|
Schatgraven in Maribo. |
En
de mannen, dat wil zeggen de andere mannen? Die gingen naar Maribo en doken daar op allerlei tweedehands artikelen die hier om de andere winkel te koop worden aangeboden. Het lijkt of de ene helft van de stad zijn gebruikte spullen aan de andere helft wil slijten. Zo dook Huub op een bord van 5 kronen waarover de rest van de dag is gediscussieerd of het nu Royal Copenhagen, Rosenthal of Wedgwood zou zijn. |
En
Ton moest en zou die mooie oude klok hebben die in de Oude God de zaak
danig zou opvrolijken. Dat althans wist hij zeker toen we terug in RØdby waren. Dus moest en zou er de
volgende dag meteen naar Maribo gegaan worden,
|
Kopenhagen
|
Wat je verder over Kopenhagen wil zeggen, je bent
er niet geweest als je de kleine zeemeermin niet hebt gezien. Die volgens het sprookje van Anderson haar geliefde maar niet kan krijgen en nu in de haven rustig en bevallig zit te wachten. Soms, heel soms, als ze denkt hem te zien, beweegt ze heel even. Toen ze Eric ontwaarde meende ik dat ook heel even te merken. Kun je misschien nog zien op de foto die hij |
|
En van de vele godenbeelden, hier door levende godinnen bewaakt. |
En, last but not least, de engel die als door God gezonden, waakt over de haven en alles wat zich daar ten gunste van de stad en haar bevolking afspeelt. |
Voor
de eendagstoerist is het handig een trip met een van de vele toeristenbussen te
maken. Je kunt naar believen een dag toeren, uitstappen op een van de vele
aantrekkelijke plekjes om daarna weer gewoon je reis te vervolgen. Een hele dag
lang. Het kost een aardige kroon, 120 zelfs, maar dan heb je ook wat. Of het nu
aan een van onze eerlijke gezichten lag, je weet het nooit, maar de kaartjes
zijn door niemand gecontroleerd. Op het laatst drong ik er zelfs op aan ze te
laten zien, maar de chauffeur wees dat als zeer onkies van de hand. |
Woensdag
5 augustus was het dan zover, de opening. International Art & Culture Festival 2009 Wednesday
August 5th: Opening reception with sculptor / painter Marieke Russell, The
Netherlands. En
met receptie, kortom de beste outfits werden uit de kast gehaald. En opgetogen
zorgden we ervoor mooi op tijd te zijn om het moment supreme van deze week niet
te missen.
|
|
Marieke
verdroeg het alsof ze met alles in het leven, dus ook dit, rekening had
gehouden. Gisteren bleek ze op de TV te zijn geweest, dus daarop kon je aardig
teren. En hier zocht ze nu troost bij haar libellen en de zeemeermin, die ook
wist dat je toch niet alles kreeg dat je begeerde. |
Gedegen voorbereiding op het interview |
In
een verderop gelegen stamineeke zorgde Eric voor een opening, receptie en wijn. En ’s middags konden ze terecht voor een interview. En dat zou, maar dat wisten ze nu nog niet, een alleraardigst artikeltje opleveren in de Deense Folketidende. Kijk, er liep toch nog iets goed in dit godverlaten, maar begeerlijke oord. |
Waren Marieke, Pierre en Eric die middag dus nog in touw, Iet, Huub,Ton,Paula en Wiel gingen naar het pittoreske Nakskov om daar onder meer de Russische onderzeeboot U-359 te bekijken. Het was eenzelfde type als in de Zweedse wateren was verongelukt. Toen de U-359 nadien uit de (oorlogs-)vaart werd genomen, schreven de Denen een verzoek aan Gorbatschov om er een te mogen tentoonstellen. |
Met veel vredesgerommel en goede wensen voor |
De
dag na Mariekes triomf splitsten de geesten zich en waren ook de lichamen bereid
een eigen navenante weg te gaan. |
En toen? Op naar het Frilands Museum waar we kennis maakten met de gebouwen, werktuigen en leefwijzen van de oude Denen op dit eiland. Met duistere alkoven waar nauwelijks plaats was voor twee personen, maar, zoals Bertus Aafjes zei: in de liefde is een ook een klein bed groot. Dus bleken deze alkoven van voldoende formaat om ervoor te zorgen dat er nog altijd mensen op het eiland wonen. |
“Avancer”
is een bijna drie meter hoog beeld van een soldaat die met getrokken geweer en
opgezette sabel naar voren snelt, terwijl over zijn armen een jongeling ligt die
een hoorn blaast. Waanzin heb ik zelden treffender zien uitgebeeld.
|
En
dan naar de boeken, om die kunstwerken mee naar huis te nemen. Nee, ook geen
kaarten hiervan. “Nun,
dann gehe ich zurück mit meiner Kamera”, kondigde ik aan. Maar nee, fotograferen was ten strengste
verboden. “Sind
wir deshalb ganz aus den Niederlanden, sogar aus dem weitesten Teil davon,
gekommen?” vroeg ik. De mevrouw keek ons aan en weer moet een van onze gezichten er eerlijk genoeg hebben uitgezien, want ze draaide zich om en zei slechts: ”Gehen Sie nur, ich sehe nichts.” |
De stemming kwam er nu in en opgetogen togen we naar Nysted om daar het kasteel en de verzameling oldtimers van baron Johan Otto Raben-Levetzau te gaan bewonderen. |
Maar
wacht even, vandaag zou een artikel over Marieke worden geplaatst en de krant
zou na 13.00 uur beslist uit zijn, zo was ons verzekerd. Waar ga je die halen? |
Waarop hij de wagen uitsprong en het gebouw leek te gaan
bestormen. En jawel, van de rest waren er nog maar drie over. En zagen we het
goed of niet, liep opeens niet iedereen
met een exemplaar van Folketidende in zijn karretje? Opwindend nieuws verspreidt
zich razendsnel op zo’n eiland. Toen
kon er dan in Nysted worden geluncht. We vonden een typisch havencafeetje maar |
“Well,
have we come all the way from the Netherlands etc.” begon ik weer, maar ook
met eerlijke gezichten was hier niets meer aan te doen, zo begreep ik
tenslotte. “You’ll have to live wit it”,
zei het meisje en wees op een andere oldtimer verzameling, in Vaeggerlose.
|
Daar
was nog alle tijd voor. Dachten we, want toen we er om 17.00 uur aankwamen,
bleek het om 17.00 uur te sluiten. Maar
opnieuw mochten wij, die helemaal uit Nederland waren gekomen om speciaal deze
verzameling te bewonderen, alsnog binnen en er ongestoord blijven zo lang we
wilden. (Zie
foto Pierre) |
De laatste dag |
De
laatste dag zou staan in het teken van totale ontspanning van lichaam en geest.
Dus vertrokken we ’s ochtends met zijn allen naar het safaripark in Bandholm,
een landgoed van |
Hier
kon je apen, lemuren, tijgers, kamelen, rinocerossen, giraffen en ander (on-)gedierte zien. Dat allemaal geduldig wachtte, zijn kunstjes vertoonde en na te zijn gefotografeerd opeens weer verdween alsof het, net als in de Tour de France, middels oortjes door een ploegleider daartoe werden gesommeerd. Zij liepen hier vrij en vrank in hun eigen, grote domeinen, terwijl wij op de enge paden dienden te blijven. Ongetwijfeld zullen ze, zoals Tucholsky ooit schreef, gedacht hebben dat het goed was ons ‘achter tralies’ te zien. |
Vooral de
giraffen boeiden. |
Jammer
genoeg hebben
|
Daarna op naar Nakskov voor een botanische tuin. Nee, niet de grote, daar kwam het niet meer van. Maar deze was ook ruim voldoende voor de inmiddels toch wel vermoeide geesten. |
Huub heeft er nog een plant gekocht, die, naar ik meen, later in het
appartement is achter gebleven. |
Die avond, de laatste dus, kwam Marieke met de oplossing voor veel ellende in de wereld van Lolland. Er leven daar trollen, bietentrollen nog wel. Dat zijn de ergste. En als die je niet goed gezind zijn, loopt een en ander in het honderd............................................ |
We
hebben snel een kaarsje niets meer kon gebeuren. zoals iedereen weet. kleerscheuren, mooi op tijd gekomen. Misschien dat de ook een beetje voor Lolland is dan ook dat je het met deze wezens moet zien |
Travel-Story by Wiel Gielkens |
aangestoken,
zodat ons nu Want voor vuur zijn ze bang, De dag erna zijn we zonder en gezond en wel weer thuis zeemeermin en de elfjes daar gezorgd hebben. De les van beste maar goede maatjes te blijven |